শৰতৰ আবেলি সেউজীয়াৰ মাজত,
গাঁৱৰ পৰিৱেশেই সুকীয়া ।
এফালে সোনগুটিৰ পথাৰ,
আনফালে এখনি বিল ।
বিলৰ পানীৰ ওপৰত সৰগৰ পাৰিজাতৰ দৰে
মেটেকা ফুলৰ সৰগীয় দলিচা ।
ৰোমাণ্টিক হৈ উঠে মন-প্ৰাণ ।
ভাষাবোৰ আপোনা-আপুনি নিগৰি আহি
সৃষ্টি হয় অমিয়া কবিতাৰ মধুসুৰ ।
এই নান্দনিক নয়নাভিৰাম দৃশ্যই বুকু ভৰাই তোলে ।
হৃদয়ৰ পালতৰাত ডিঙা মেলি,
প্রকৃতিৰ মাজত কুৰুকি কুৰুকি নিজকে বিলীন কৰোঁ ।
দীপজ্যোতি অসম
এজনী ধর্ষিতা ছোৱালীক বিয়া কৰাব কোনে ?
দেউতা-মা, আত্মীয় স্বজন সকলোৱে বিয়াখন মানি লবনে ?
ধৰ্ষিতা ছোৱালীজনী নিজ ঘৰৰ বাবেও আপদ যেন হৈ পৰে ।
তাইক বিয়া দিবলৈ পালে মাক-দেউতাকৰ চকুত,
অশ্রুৰ সলনি বৈ আহে সুখৰ বন্যা ।
অ' যদি টকাৰ কথা আহে, তেন্তে তাত নামানি পাৰি জানো ?
সমাজৰ চকুত টকাৰ অবৰণেৰে ঢাকি পত্নীৰ মৰ্যদা দিলেও
ল'ৰাজনৰ হৃদয়েৰে তাইক কেতিয়াও নিজস্ব কৰিব নোৱাৰে
বা পত্নী হিচাপে মৰম ভালপোৱাৰ অধিকাৰ দিব নোৱাৰে ।
অলেখ কটু কথা কলেও তাই নিমাত হব লাগিব ।
হাজাৰ দুখ যান্ত্ৰনাক নেওচি তাই অতিক্ৰম কৰিব লাগিব
জীৱনৰ আধৰুৱা কাঁইটীয়া বাট ।
কাৰণ, তাইৰ যে আৰু যাবলৈ ঠাই নাই ।
যিদিনা তাইৰ মাক-দেউতাকে আনন্দে ভৰা মুখেৰে তাইক বিদায় দিছিল,
সেইদিনাই তাই বুজিছিল, মা-দেউতাই তাইক আৰু আশা নকৰে ।
সমাজৰ বাবে তাই হৈ পৰে এলাগী ধৰ্ষিতা নাৰী ।
দীপজ্যোতি অসম
মনত পেলাই অতীতৰ কথাবোৰ ।
কেতিয়াবা নিজকে সজীৱ যেন লাগে ।
কালৰ সোঁতত উঠি-ভাঁহি যোৱা,
শৈশৱৰ ধেমেলীয়া জীৱন আৰু বহু আধৰুৱা সপোন ।
কিন্তু এতিয়া. . . . . . . .
যান্ত্ৰিক জগতত আমিবোৰো যন্ত্ৰৰ সদৃশ হৈ পৰিছো ।
কাকো চাবলৈ আহৰি নাই,
কাৰো কথা ভাবিবলৈ সময় নাই ।
মনত কেৱল হিংসা আৰু দুঃচিন্তাই বিৰাজমান ।
প্ৰেমৰ নামতো ঠগবাজ, ব্যভিচাৰ, যৌনৰে পৰিপূৰ্ণ ।
অধুনিকতাৰ নামত নগ্নতা, অশালীনতা, দম্ভালি ।
আমি বাৰু সময়ৰৰ সূতত নিজকে কিয় পাহৰি গৈছো ?
মানৱাৰণ্যৰ মাজত কেতিয়াবা নিজকে বিচাৰি ফুৰোঁ,
এক অঘৰীৰ আত্মাৰ দৰে ।
পাওঁনেকি ক'ৰবাত হেৰাই যোৱা অতীতৰ,
আধৰুৱা সুৰ ।।
